107.266 kortetermijnhuurwoningen in Canada kunnen dienen als huisvesting

Volgens een nieuw onderzoek van Statistics Canada waren er in 2023 naar schatting 107.266 huurwoningen voor korte termijn in Canada die als langetermijnhuisvesting konden dienen.

Het totale aantal aanbiedingen voor kortetermijnverhuur is in Canada tussen 2017 en 2023 met ruim 60 procent gestegen, terwijl het aantal woningen dat voor langere termijn verhuurd had kunnen worden, met ruim 80 procent is gestegen.

“Als gevolg hiervan steeg het aandeel van de vermeldingen die als potentiële langetermijnwoningen (PLTD’s) werden beschouwd van 27,2 procent van het totale aantal vermeldingen in 2017 naar 30,2 procent in 2023”, aldus de studie, die op 30 juli werd gepubliceerd.

Toch verliep de ontwikkeling niet lineair, zo blijkt uit het onderzoek. De activiteit op het gebied van kortetermijnverhuur nam af na het begin van de COVID-19-pandemie.

Het totale aantal vermeldingen op platforms voor het delen van huizen zoals Airbnb en Vrbo daalde met 19,2 procent van 2019 tot 2021, terwijl het aantal TLTD’s in dezelfde twee jaar met 28,1 procent daalde.

In 2022, toen de markt voor kortetermijnverhuur begon aan te trekken, lag het aandeel PLTD’s (25,2 procent van het totale aantal aanbiedingen) nog steeds lager dan in 2019 (29,2 procent), aldus het onderzoek.

Het geschatte aantal PLTD’s in Canada vorig jaar — 107.266 — is een getal dat minder dan één procent van het totale aantal wooneenheden in Canada vertegenwoordigt. PLTD’s waren ook goed voor een klein deel van het totale aantal wooneenheden in Canada’s grootste census grootstedelijke gebieden.

Op nationaal niveau waren PLTD’s goed voor 0,69 procent van de Canadese woningen in 2023. Dit cijfer is een recordhoogte voor Canada; het vorige record van 0,60 procent dateert uit 2019.

Op provinciaal niveau zijn deze trends verschillend.

‘Verschillende regelgevende benaderingen’

In Ontario is het aandeel woningen dat als PLTD wordt gedefinieerd meer dan verdubbeld, van 0,35 procent in 2022 naar een recordhoogte van 0,69 procent in 2023. In Quebec was er een sprong van 0,38 procent in 2022 naar 0,51 procent in 2023.

Dit overtrof echter niet het record van 0,61 procent in Quebec van vóór de pandemie, dat in 2019 werd bereikt.

“Het is mogelijk dat deze verschillen het resultaat zijn van verschillende regelgevende benaderingen, aangezien Quebec provinciebrede (kortetermijnverhuur)regelgeving heeft ingevoerd, terwijl in Ontario alleen op gemeentelijk niveau regelgeving is ingevoerd”, aldus de studie.

Op provinciaal niveau hadden alleen British Columbia en Prince Edward Island een aandeel PLTD’s dat in 2023 meer dan één procent van de woningen bedroeg.

“Deze bevinding komt overeen met het feit dat deze provincies de leiders zijn in (kortetermijnverhuur), waarbij hun (kortetermijnverhuur)markten het grootste deel van de inkomsten binnen hun respectievelijke subsectoren van accommodatiediensten opeisen”, aldus het onderzoek.

Het aandeel PLTD’s was hoger in toeristische gebieden, vooral rond skigebieden.

In Whistler (Brits-Columbia) vormden ze 35 procent van alle woningen, terwijl hun aandeel in Mont-Tremblant (Queensland) 16,4 procent bedroeg.

Nieuwe regelgeving van BC

Het afgelopen jaar heeft de regering van British Columbia regelgeving ingevoerd die erop gericht is om kortetermijnverhuur terug te brengen naar de langetermijnverhuurmarkt. Vanaf 1 mei moet een huiseigenaar die een unit of ruimte aanbiedt op een home-sharingplatform kunnen aantonen dat dit zijn of haar hoofdverblijfplaats is.

Het delen van gegevens tussen de provinciale overheid en lokale overheden over kortetermijnverhuur begint naar verwachting deze zomer. Begin 2025 wordt een provinciaal register opgezet en moeten platforms advertenties verwijderen zonder geldige provinciale registratienummers.

“De rol van kortetermijnverhuur (STR’s) in de huisvestingsproblemen van Canada blijft een onderwerp van voortdurend beleidsdebat in veel Canadese steden”, aldus de studie.

“Hoewel er een wijdverbreid idee bestaat dat dergelijke huurwoningen de beschikbaarheid van langetermijnhuisvesting beperken, heeft empirische analyse van de impact ervan gemengde resultaten opgeleverd.”

In het onderzoek werden veel redenen genoemd waarom een ​​woning wel voor korte termijn verhuurd kan worden, maar nooit op de markt voor langetermijnwoningen terecht zou komen. Bijvoorbeeld een tweede vakantiewoning die verhuurd wordt terwijl de eigenaar in zijn of haar hoofdverblijfplaats verblijft.

Een ander voorbeeld zijn advertenties voor kortetermijnverhuur van hotelkamers, vakantiehuisjes voor drie seizoenen, boten en andere accommodaties die niet geschikt zijn voor langdurige bewoning.

Daarnaast zijn er ook huurwoningen voor de korte termijn die primair dienen als huisvesting voor de lange termijn, “en dus niet zouden bijdragen aan het woningaanbod als ze niet op de markt zouden worden gebracht.”

Voorbeelden hiervan zijn individuele kamers in een residentie; studentenhuisvesting die gedurende het academische jaar voor een lange termijn wordt verhuurd en in de zomer als een kortetermijnhuureenheid; en eenheden die in de winter als kortetermijnhuur worden aangeboden door ‘wintervogels’, die in deze maanden naar het zuiden reizen.

“In de hierboven geschetste gevallen put de (kortetermijnhuur)eenheid de pool van langetermijnwoningen niet uit”, aldus de studie. “In plaats daarvan vertegenwoordigt het nieuwe huuractiviteit die anders niet zou hebben plaatsgevonden.”

De regelgeving van Vancouver is in 2018 ingegaan

In Vancouver begon de stad in april 2018 met het reguleren van kortetermijnverhuur.

Volgens de verordening wordt een persoon die tijdelijke huisvesting aanbiedt in een wooneenheid anders dan een bed and breakfast of hotel, beschouwd als een exploitant van kortetermijnverhuur en is hij verplicht een bedrijfsvergunning aan te vragen.

De accommodatie moet worden verstrekt in de hoofdverblijfplaats van de exploitant. De verordening zegt dat een exploitant zijn hele huis, of een kamer in dat huis, voor minder dan 30 opeenvolgende dagen tegelijk mag verhuren.

Het primaire doel van de stad bij het invoeren van de verordening was om huiseigenaren aan te moedigen hun eigendommen terug te brengen naar de langetermijnhuurmarkt. Het leegstandspercentage van huurwoningen in Vancouver ligt al enkele jaren onder de één procent.

Afgelopen najaar keurde de gemeenteraad een verhoging goed van de jaarlijkse licentiekosten voor kortetermijnverhuur van $ 109 naar $ 1.000, met ingang van 1 januari 2024. Volgens de website van de stad waren er op 30 juli 4.727 actieve aanbiedingen voor kortetermijnverhuur in Vancouver.

(e-mailadres)

X/@Howelings